Τρεις μέρες πριν, το μόνο που μπορούσα να νιώσω μετά από τον θάνατο αυτών των ανθρώπων ήταν ντροπή. Για μένα, για σένα και για όλους μας ως κοινωνία. Κι ο μόνος τρόπος που βρήκα για να την εκφράσω ήταν αυτός.
Τρεις μέρες μετά, η ντροπή είναι ακόμα εδώ. Ντρέπομαι για τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο φρικτά και τόσο άδικα. Ντρέπομαι και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, υποκριτές κι αυτάρεσκους, ανίκανους να βρούμε κοινό τόπο συνεννόησης, σε μια κοινωνία που αντανακλά το χειρότερο εαυτό μας. Είναι για όλους μας εύκολο να βγάζουμε απ’ έξω την ουρά μας, να πιστεύουμε τις δικαιολογίες που μας βολεύουν κάθε φορά και να ρίχνουμε τις ευθύνες πάντα στους άλλους.
100.000 άτομα στην πορεία της Τετάρτης στο κέντρο της Αθήνας, κι από όλους αυτούς ούτε ένας δεν ακούστηκε που να έχει μια ρεαλιστική λύση για το πως δεν θα χρεωκοπήσει η χώρα. Θυμός και άρνηση. Κι ας πούμε πως την καίμε την Βουλή και πνίγουμε στο Σούνιο έναν έναν τους τριακόσους της. Κι ύστερα, τι; Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τίποτα.
Αναμφίβολα, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, όμως δεν βλέπω πως θα σωθούμε από αυτή ψάχνοντας για ενόχους κι εχθρούς. Είναι καιρός όμως να καταλάβουμε πως αυτή η μάχη είναι μια μάχη με τον εαυτό μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, ως κοινωνία, τις αντιλήψεις/προκαταλήψεις/ιδεολογίες/συμπεριφορές με τις οποίες μεγαλώσαμε, η ευθύνη θα είναι όλη δική μας. Γιατί πριν χρεωκοπήσουμε σαν οικονομία θα έχουμε χρεωκοπήσει σαν κοινωνία.
(China stories)
(
wordsattack.wordpress.com 