..ή εγώ άρχισα να περπατάω με την μπάντα;
“(…)Υπάρχει η τάση σε όλους τους ισορροπημένους ανθρώπους να τραβούν φωτογραφίες από τις οποίες ο θεατής αντλεί ισορροπία, σταθερότητα, πρότυπα(…)”. (ΨΦ του Μαΐου 2004, ένθετο RAM)
Μάλιστα. Μήπως με λέει ανισόρροπο; Βέβαια παρακάτω:
“(…) Σπάστε τον κανόνα, κάτω οι κάθετες, κάτω οι οριζόντιες γραμμές. Ζήτω οι πλάγιες γραμμές και όποιος αντέξει.(…)”.
Εμένα πάλι δε με έπεισε. Μήπως αυτό το ανισόρροπος να το κοιτάξω; 😉
Tagged Φωτογραφία
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν τρία χρόνια τέτοιες μέρες στη Σύρο. Αν δεν κάνω λάθος πρόκειται για την παραλία Λία (είναι εντάξει ο τονισμός άραγε;), ένα ερημικό μέρος στη βορειοδυτική μεριά του νησιού. Πρόκειται για ντοκουμέντο, καθώς τα δέντρα που διακρίνονται παίζει να είναι και τα μοναδικά που υπάρχουν στο βόρειο τμήμα του νησιού. Πρόσβαση καλό είναι να γίνεται βέβαια από τη θάλασσα, γιατί από στεριά μεριά θα έχει αρκετό περπάτημα. Και δεν είναι η μοναδική στην περιοχή. Σε κάθε κόλπο υπάρχει και μια ανάλογη στενή λωρίδα γης που σε προσκαλεί να κατέβεις και να βουτήξεις. Μιλώντας για αυτό το νησί των Κυκλάδων, δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από την πόλη της Σύρου, την Ερμούπολη. Μερικές προσπάθειες κατέληξαν σε μαύρο. Με φωτογραφική με φιλμ άλλωστε πώς να καταλάβεις τι στο διάολο τράβαγες.
Η φωτογραφία η αλήθεια είναι δεν είναι καλή. Προέρχεται από ένα άθλιο σκανάρισμα και μια προσπάθεια να ξαναβγούν τα χρώματα όπως είναι στην πρωτότυπη εκτύπωση που έγινε από φιλμ, οπότε δείξτε λίγη επιείκεια!
Tagged Τόποι, Φωτογραφία
Ζητούνται νέοι, πανεπιστημιακής μορφώσεως, ευδιάθετοι, ευχάριστοι, άνετοι στις διαπροσωπικές σχέσεις, χωρίς κλειστοφοβία, ανοιχτοί σε νέες εμπειρίες, που δε θα πουν όχι για ταξίδια σε μέρη μακρινά. Πληροφορίες ESA.
Η παραπάνω αγγελία δεν τέθηκε έτσι βέβαια, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε. Ξεφυλλίζοντας μια εφημερίδα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήρε το μάτι μου ένα διαφορετικό άρθρο. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν κατάλαβα καλά, μετά ότι έκανε πλάκα ο συγγραφέας. Το έψαξα όμως και στο δίκτυο και μάλλον είναι αλήθεια. Η ESA, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος βρίσκεται σε αναζήτηση ατόμων που θα στελεχώσουν θέσεις που αφορούν το διαστημικό πρόγραμμα και θα επανδρώσουν μελλοντικές αποστολές στο… διάστημα. Νόμιζα ότι για τέτοιες θέσεις επέλεγαν άτομα από έναν στενό επιστημονικό κύκλο. Όμως εμφανίζονται πιο ανοιχτοί, αρκεί βέβαια οι υποψήφιοι να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις που θέτουν. Εμένα πάντως με κάνει να φαντάζομαι την εξής σκηνή: έχεις πάρει μια εφημερίδα μικρών αγγελιών, την ξεφυλλίζεις ψάχνοντας για δουλειά και εκεί ανάμεσα σε αγγελίες για σερβιτόρους, pizza boy’s, και μοίρασμα φυλλαδίων, να διαβάσεις και μια αγγελία για αστροναύτες!!
Οι ενδιαφερόμενοι πάντως καλούνται να βιαστούν, γιατί παρόμοια καμπάνια δε γίνεται και πολύ συχνά. Η τελευταία μάλιστα έγινε το 1992!
Tagged Humor, Επιστήμη, Living a Life
Με λίγα λόγια πάλι έγραψε ο Μoby, με το νέο του άλμπουμ. Τρία χρόνια πρέπει να έχουν περάσει από την τελευταία του δουλειά για να ακολουθήσει το «last night». Μπορεί να έχει βγει εδώ και λίγους μήνες, αλλά τις τελευταίες δύο εβδομάδες το άκουσα ολοκληρωμένο. Ένα άλμπουμ που πέρα από τις πολύ καλές μελωδίες, έχει και ένα τραγούδι, το “disco lies” με τα πολύ ωραία φωνητικά της κοπέλας (Shayna Steele) που τραγουδάει. Το συγκεκριμένο τραγούδι συνοδεύεται και από ένα πρωτότυπο βίντεο κλιπ, που θυμίζει κάτι από ταινία του Χίτσκοκ. Μικρά κοτοπουλάκια παίζουν ποδοσφαιράκι σε ένα καφάσι. Κάποια στιγμή το ένα ξεφεύγει από τα υπόλοιπα, για να δει με τα ίδια του τα μάτια την τραγωδία που εκτυλίσσεται γύρω του: το σφαγιασμό των συντρόφων του. Τα χρόνια περνάνε, το κοτοπουλάκι, μεγαλώνει και αναζητάει εκδίκηση. Μια μέρα κοντοστέκεται μπροστά στην ταμπέλα των “MFC”. Βρίσκει τον υπεύθυνο του φαστφουντάδικου που εκμεταλλεύεται τους συγγενείς του και τον καθαρίζει!
Με αυτό το ευφάνταστο βιντεάκι ο χορτοφάγος Μoby επιχειρεί να εκθέσει τις διατροφικές του απόψεις μέσα από τη μουσική του. Πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον στο γίνει αποκλειστικά χορτοφάγος. Το έκανε γιατί δεν ήθελε να τρώει κρέας ενός άλλου οργανισμού, για να προσέξει τη διατροφή του, ή απλά για να διαφέρει από τους άλλους; Μάλιστα πριν δύο μήνες που ρώτησα έναν, απάντηση δεν πήρα.
Προσωπικά δε μπορώ να αρνηθώ τη γεύση ενός κεμπάπ, ένα φιλέτο, μια μπριζόλα, λίγο κοτοπουλάκι, λίγο συκωτάκι ή τον κιμά με μακαρόνια. Η αλήθεια είναι ότι την προηγούμενη εβδομάδα που πέρασα κάποιες άσχημες μέρες όταν έχασα το μέτρημα σε εμετούς (κάτι που ποιος ξέρει πως ήταν φτιαγμένο), αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να δώσω μεγαλύτερη σημασία στους χορτοφάγους…
Tagged Μουσική, Living a Life
Άλλη μια μεγάλη νίκη σήμερα για το φοιτητικό κίνημα! Οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια κατάφεραν να ακυρώσουν τις πρυτανικές εκλογές στις οποίες για πρώτη φορά θα είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές κι όχι τα παραμάγαζα των κομμάτων στα ιδρύματα. Κάτι προφανώς εξωφρενικό, όχι βέβαια γιατί θίγονται τα συμφέροντα των φοιτητοπατέρων (προς θεού) αλλά γιατί θα ήταν λέει η πρώτη διάταξη του επαίσχυντου Νόμου Πλαισίου που θα εφαρμοζόταν. Κι αυτό θα ήταν καταστροφή!
Δυστυχώς για εκείνους, όχι μόνο κάνουν λάθος γιατί διατάξεις του νέου νόμου Πλαισίου έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται (βρε δε θυμάστε που σας φώναξαν να δηλώσετε αν επιθυμείτε να συνεχίσετε τις σπουδές σας εσάς τους «αιώνιους» φοιτητές στην αρχή του χρόνου – όπως προβλέπει ο νόμος?;)) αλλά ακόμα και στο επίπεδο της σημειολογίας είναι τουλάχιστον γελοίοι οι λόγοι που αποφασίζουν (με την ανοχή βέβαια της συντριπτικής αμέτοχης πλειοψηφίας των φοιτητών) να κλείσουν για μια ακόμα φορά τις σχολές τους.
Βέβαια τι σημασία έχει αυτό, mission accomplished που λένε και οι Αμερικάνοι, η Κουμουνδούρου εξέδωσε ανακοίνωση για τα νέα της (εεε, του κινήματος εννοώ) κατορθώματα και όλοι πάμε για ύπνο ήσυχοι γνωρίζοντας πως κάποιοι εκεί έξω αγωνίζονται για εμάς – χωρίς εμάς!
Μπορεί το ομώνυμο τραγούδι των Rammstein να αναφέρετε στην πυρομανία, αλλά η φωτογραφία ταιριάζει στις τελευταίες μέρες με την επιγραφή της. Είναι οι μέρες της βενζινολαγνείας. Χιλιάδες βρίσκονται στη αναζήτηση εκείνων των λίγων λίτρων που θα κορέσουν τη δίψα τους για βενζίνη. Πληροφορίες φτάνουν από στόμα σε στόμα. “-Πάω εκεί – Μην πας μόλις τελείωσε η βενζίνη, μου είπε κάποιος για το…. – Από εκεί έρχομαι. Ούτε κόμπος δεν έμεινε.”. Άθρωποι με μπιτόνια στα χέρια γυρίζουν από τη μια άκρη κάθε πόλης μέχρι την άλλη, για να βρουν το πρατήριο που πληροφορήθηκαν ότι θα διαθέσει λίγη βενζίνη. Ποιός ξέρει που θα φτάσουμε. Σε λίγες μέρες βλέπω περίεργα ραντεβού που θα κλείνονται σε ερημιές έξω από τις πόλεις. Συναντήσεις που θα κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα για τους λίγους, τους μυημένους. Εκεί θα περιμένει ένα βυτιοφόρο με ελάχιστα λίτρα του πολύτιμου καυσίμου που θα πουλιέται προς 3, 4 ή και 5 ευρώ το λίτρο. Στις πόλεις, αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά και μηχανάκια, άδεια, παρατημένα κουφάρια ενός πολύβοου και ενεργοβόρου παρελθόντος να γεμίζουν τους δρόμους. Άθρωποι φεύγουν από τις πόλεις και οχυρώνονται σε κοινότητες στην ύπαιθρο γύρω από αποθέματα βενζίνης. Ομάδες επιτίθενται στις κοινότητες που έχουν στην κατοχή τους τα τελευταία διαθέσιμα γεμάτα βυτιοφόρα! Μεταβιομηχανικές σκηνές αποκάλυψεις στην Mad (Max) Greece του 2008.
Tagged Living a Life
Μέρος από τη διαφημιστική καταχώρηση του ΥΠΕΧΩΔΕ στον τύπο (δες την στη σελ. 5 του FAQ)
Δηλαδή τώρα την κόντρα του ΣΚΑΪ με τον (τουλάχιστον γκαφατζή) υπουργό θα την πληρώσουν οι φορολογούμενοι; Μάλλον κάποιος άρχισε να χάνει την ψυχραιμία του, ότι κι αν συμαίνει αυτό για εκείνον.
Nεαρή δημοσιογράφος καταγράφει με έναν οπερατερ τη νυχτερινή βάρδια στο πυροσβεστικό σώμα. Ακολουθεί η κλήση για ένα σπίτι όπου μια ηλικιωμένη έχει παγιδευτεί στο διαμέρισμά της. Τα πράγματα όμως κάπως ξεφεύγουν…
Μερικοί μπορεί να θυμηθούν το “Blair witch project” και δε θα έχουν και άδικο. Είναι όμως το [REC] και μας έρχεται από την Ισπανία. Κάμερα στο χέρι, μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους, όμως συμβάλει στην ατμόσφαιρα και βάζει πιο εύκολα τον θεατή στο έργο. Η αλήθεια είναι ότι κρίνοντας από το trailer της ταινίας μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά καλό, ένα θρίλερ που θα σε κάνει να ξυπνήσεις το βράδυ, ψάχοντας για κάποιο φάντασμα. Μια ταινία που θα σε κάνει να αναζητήσεις αν υπάρχει κάτι στον σκοτεινό διάδρομο της πολυκατοικίας σου. Δεν ξέρω αν θα παιχτεί στους κινηματογράφους αυτή η ταινία. Κάπου πήρε το μάτι μου ένα remake από αμερική. Το σίγουρο είναι ότι αξίζει έστω σε dvd να την δείτε, στην ισπανική της όμως έκδοση που κατά την προσωπική μου γνώμη είναι πολύ καλύτερη (λόγω γλώσσας).
Tagged Σινεμά
