Ο sbouboux έδειξε την πόρτα, κι εγώ την άνοιξα…
28 Εβδομάδες Αργότερα!
Η τηλεόραση ακόμα δείχνει καμένα χωριά, βουνοπλαγιές στις φλόγες, έξω ο αττικός ουρανός καλυμμένος με καπνό από τη φωτιά στην Εύβοια και πίσω το φεγγάρι κόκκινο, απειλητικό… Έλα Χάρη, συγκεντρώσου… Για μια στιγμή νόμιζα πως βρισκόμουν στο βομβαρδισμένο με αμερικάνικα χημικά όπλα και καλυμμένο από καπνούς Λονδίνο, με χιλιάδες ζόμπι να κυκλοφορούν αδέσποτα στο σκοτάδι και ελεύθερους σκοπευτές να έχουν εντολή να σκοτώσουν ότι κινείται! Είμαι λίγο βαρεμένο, δε λέω, αλλά αυτή δεν είναι μια από τις αναπόφευκτες συνέπειες κάθε ταινίας που σ’ αρέσει… σε βάζει για λίγο στο κόσμο της, μπαίνεις στο τριπάκι. (Άσε που υπάρχουν ταινίες που δεν ξέρεις πώς να βγεις μετά…)
Λοιπόν, νομίζω πως η συνέχεια της ταινίας που ξανακέρδισε τη χαμένη φήμη και το κύρος των ταινιών με ζόμπι, κερδίζει επάξια το τίτλο της ταινίας που ξανακέρδισε τη χαμένη φήμη και το κύρος των συνεχειών επιτυχημένων ταινιών!
Κατ’ αρχήν, τεχνικά είναι άψογη, η σκηνοθεσία κόβει και ράβει, πλάνα αφηρημένα, ρεαλιστικά, ανθρώπινα, εγώ θα τα χαρακτήριζα urban, ο ιδανικότερος τρόπος για μένα να αποτυπώσεις το αστικό τοπίο, η κάμερα μπορεί να κουνάει λίγο παραπάνω αλλά ταιριάζει άριστα στο περιβάλλον της, η φωτογραφία είναι για κάδρο (snapshot και print, snapshot και print…), το εκκενωμένο Λονδίνο στα καλύτερά του, η μουσική όπως και στη πρώτη ταινία εξαιρετική περίπτωση, οι κιθάρες δίνουν άριστα το ρυθμό και τα special effects… εεε, πώς να το πω, σπλιααααχχχ! (φόρος τιμής στα splatter movies η σκηνή με το ελικόπτερο να κομματιάζει ζόμπι, ουαου!)
Το σενάριο ομολογώ πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, περισσότερο μοιάζει να εξυπηρετεί την εικόνα, οι χαρακτήρες δεν έχουν ιδιαίτερη βάση, αλλά ρε μεγάλε δεν πήγες να δεις το Βαβέλ, ταινία με ζόμπι, αίμα και κακό γουστάρεις! Αξίζει ίσως να προσεχτεί η απομυθοποίηση της οικογένειας αλλά και παντελής έλλειψη ελπίδας!
Για όσους πάλι πουν πως λείπει ο Danny Boyle (αν και σκηνοθέτησε κάποιες δευτερεύουσες σκηνές) πίσω από την κάμερα εγώ νομίζω πως ο Juan Carlos Fresnadillo έχει χεράκια που πιάνουν, και φτιάχνουν μικρά διαμαντάκια. Δεν έχω δει την πρώτη του ταινία, αλλά τούτη εδώ έχει προσωπικότητα και φαίνεται. Νομίζω θα έχουμε να περιμένουμε πολλά από το τύπο!
Πέρα όμως από τα παραπάνω οι δύο ταινίες έχουν πολλά περισσότερα να πουν, (ακόμα και με ένα πιο απλοϊκό τρόπο) σε βάζουν στο κέντρο του διλήμματος – αν υπάρχει τέτοιο πράγμα: Επιβίωση Vs Πολιτισμός.
Αυτό μου θυμίζει παλιές ανολοκλήρωτες συζητήσεις με την Α. για τον αλτρουισμό, την τρομοκρατία και γενικά την ουσιαστική επίδραση όλων αυτών που συνιστούν τον πολιτισμό μας, στις πιο ασυνείδητες παρορμήσεις μας (διάβαζε ένστικτα). Ή όπως το γράφουν οι αναρχικοί, ο πολιτισμός σας τελειώνει στη διακοπή ρεύματος.
Ξυπνάς το πρωί, παίρνεις το λεωφορείο, πας στη δουλειά σου, παραγγέλνεις να φας, ενημερώνεσαι από το διαδίκτυο, βγαίνεις με τους φίλους σου, τηλεφωνείς στη κοπέλα σου… ζεις τη ζωή σου βασισμένος σε πολλές, πάρα πολλές μικρές βεβαιότητες, που σε μια κρίση όλες τους αποδεικνύονται απατηλές. Ασφάλεια, αλληλεγγύη, φροντίδα, βοήθεια, αλτρουισμός, ελευθερία… 28 μέρες αργότερα, 28 εβδομάδες αργότερα, πόσος χρόνος θα σου πάρει να απαλλαχθείς από τις αυταπάτες σου;
Δεν χρειάζονται να έρθουν τα ζόμπι για να στο αποδείξουν αυτό, αρκεί μια τεράστια πυρκαγιά, είναι ικανή να αποδιοργανώσει όλες σου τις βεβαιότητες, έχω οικογένεια, φίλους, έχω ένα σπίτι, πληρώνω φόρους και υπάρχουν υπηρεσίες να με προστατεύσουν, αστυνομία, πυροσβεστική, υπάρχει οργάνωση, ο υπάλληλος αναφέρει στο προϊστάμενο, αυτός πιο πάνω και παίρνονται αποφάσεις, ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει γύρω μου… και 28 ώρες αργότερα δεν υπάρχει τίποτα, μόνο ο τρόμος της απώλειας των ψευδαισθήσεων, ανώμαλη προσγείωση. Έχεις τον εαυτό σου, τα δυο σου χέρια για να προστατέψεις ότι θεωρείς σημαντικό – κι όσο η φρίκη σε κυκλώνει όλο και περισσότερο δε μένει παρά μόνο ένα πράγμα στο μυαλό σου: επιβίωση.
Ειλικρινά δεν θέλω να πιστεύω πως όλος ο πολιτισμός, οι ιδέες μας και η παιδεία μας, δεν είναι παρά κάτι τόσο επιδερμικό. Όμως για όλους εμάς που δεν έχουμε ζήσει τη φρίκη ενός πολέμου, το να ξυπνάς το βράδυ και να βομβαρδίζουν τη πόλη σου, το να εισβάλουν στο σπίτι σου για να σε σκοτώσουν… η εκ του ασφαλούς απαξίωση όλων αυτών των μικρών ψευδαισθήσεων που μας χαρίζονται γύρω μας τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από την αμφισβήτηση της εικόνας που έχουμε διαμορφώσει για τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Όλο το κέντρο – τουλάιστον – της Αθήνας γέμισε με τις συγκεκριμένες “εμπνευσμένες” αφίσες του ΛΑΟΣ!
wordsattack.wordpress.com 