allegro

Επειδή είναι κρίμα για μια τρομπέτα που φέρει χαραγμένο το όνομα “Bach” να κάθεται, είπα να την ξεσκονίσω λιγάκι και παικτικά. Βέβαια είναι αρκετά εξευτελιστικό για κάποιον που έχει παίξει τρομπέτα για 10+ χρόνια, να ξεκινάει και πάλι από τις ταπεινές κλίμακες τετάρτων (τις δύο πρώτες μέρες μόνο αυτές έβγαζα..) και με όγδοα..  Αλλά αυτό είναι το τίμημα αν δεν έχεις εξασκηθεί για σχεδόν τρία χρόνια (πλάκα πλάκα έχω να αχοληθώ σοβαρά από το καρναβάλι του 2006!!)! Έτσι δεν μπορώ να αποφύγω το διάστημα που θα παίζω σαν καρναβάλι, ένα διάστημα προσαρμογής που μπορεί να διαρκέσει ένα – δύο μήνες, μέχρι να ξαναλυθούν τα χέρια και η γλώσσα. Μέχρι να ξαναβρώ τα πατήματά μου (μιλώντας με οδηγικούς όρους!) στις νότες. Κοίτωντας από την άλλη την “arban” (σημ.: το βιβλίο που βλέπεται στη φώτο με τις ατελείωτες σελίδες με ανιαρές ασκήσεις..), αντικρίζω έναν ολοκαίνουριο κόσμο.. Γιατί? Επειδή μπορεί κάποιοι να μου είχαν μερικές ασκήσεις σημειωμένες, αλλά ουδέποτε θυμάμαι να πολυασχολήθηκα (:-)!). Απορώ πως έπαιζα τόσο καιρό σε δύο φιλαρμονικές..