Η πρώτη μου δουλειά έχει φέρει τα πάνω κάτω σε αυτό που μέχρι σήμερα θεωρούσα Living a Life.
Στο βάθος η πόρτα γράφει νέα νοοτροπία, μα ο διάδρομος είναι μακρύς και βαδίζεται αργά, ένα βήμα τη φορά για να μην βρεθείς φαρδύς πλατύς στο παγωμένο πλακάκι να κοιτάς το ταβάνι.
Νέο περιβάλλον, νέα άτομα, νέες διαδρομές, νέοι ρυθμοί. Το βιολογικό μου ρολόι έχει χτυπήσει κόκκινο – να γιατί ο κόσμος δεν ψάχνει για δουλειά το καλοκαίρι.
Προσαρμογή, η μαγική λέξη, ακούγεται σα χάπι που μόλις το πάρεις σου λύνει όλα τα προβλήματα. Στην πραγματικότητα μιλάς μόνο για το χρόνο, αλλιώς καλύτερα να μη μιλάς γι’ αυτή.
Ακόμα και οι διαδρομές σε αυτή την περίπτωση δεν είναι νεκρός χρόνος. Οι κόρες των ματιών, διαρκώς διεσταλμένες καταγράφουν χωρίς σταματημό νέα δεδομένα, το φως, οι άνθρωποι, οι τόποι. Νέα σημεία αναφοράς αντικαθιστούν τα παλιά.
Ο επιβλητικός σταθμός του Μετρό στο Χαλάνδρι είναι μόνο το πρώτο από αυτά. Τα επόμενα έρχονται…
